Κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι κρίσιμη. Αποτελεί μία θεμελιώδη διαδικασία απόφασης και ευθύνης. Στην προσεχή αναμέτρηση θα κριθεί, καθοριστικά, η παγίωση και διασφάλιση κατακτήσεων έπειτα από αγώνες και προσπάθειες ετών. Θα κριθεί, επίσης, η χάραξη και διαμόρφωση του μέλλοντος: στην οικονομία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, την ανάπτυξη και απασχόληση, στα εθνικά θέματα.
Η νέα, απαιτητική εποχή που ανατέλλει ζητά μια Ελλάδα ισχυρή και με αυτοπεποίθηση. Μια Ελλάδα της δημιουργίας, της ανθρωπιάς, της κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής, της ανάπτυξης και της συμμετοχής. Για μια τέτοια Ελλάδα η αυριανή κυβέρνηση – που πιστεύω ότι θα είναι κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – πρέπει να δώσει προτεραιότητα σε συγκεκριμένους τομείς, να προχωρήσει γρήγορα και αποφασιστικά σε συγκεκριμένες στοχοθεσίες, καθώς και στην έγκαιρη εφαρμογή σαφώς προσδιορισμένων πολιτικών που οριοθετούνται από το πρόγραμμά μας.
Οι προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης πρέπει να είναι:
Ισχυρό Κοινωνικό Κράτος: Το ισχυρό Κοινωνικό Κράτος πρέπει, αυτονόητα, να αποτελέσει στόχο και προϋπόθεση μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Η αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος, η αύξηση των κατώτερων συντάξεων και ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας για τους οικονομικά ασθενέστερους θα συνεισφέρει στην εξασφάλιση κοινωνικής σύγκλισης και συνοχής, σε μια κοινωνία δικαιοσύνης, ευημερίας και ανθρωπιάς, προφυλάσσοντας από διαλυτικές τάσεις τον κοινωνικό ιστό.
Ανάπτυξη: Η ανάπτυξη πρέπει να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της διαμόρφωσης μιας Ελλάδας ανταγωνιστικής και ικανής να προλάβει το τρένο των εξελίξεων. Υπάρχει πρόβλημα παραγωγικού ελλείμματος. Αν θέλουμε η κατάσταση να αναστραφεί, θα πρέπει να προχωρήσουμε σε μία πολιτική νέων δυναμικών επενδύσεων, σε νέους χώρους, με καινοτόμες δημιουργικές δραστηριότητες. Για να το επιτύχουμε θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε στοχευμένη ανάπτυξη. Η ανάπτυξη δεν είναι απλώς θέμα επιτελικού σχεδίου. Συνιστά μια βαθύτατα πολιτική διαδικασία. Πρέπει να επιλέξεις με ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα συστρατευθείς προκειμένου να αναδείξεις μια «αναπτυξιακή κουλτούρα». Απαιτείται, επίσης, η χειραφέτηση του πολιτικού συστήματος από τους ποικιλώνυμους και εξωθεσμικούς παράγοντες που διαμορφώνουν συνθήκες διαπλοκής και διαφθοράς.
Παιδεία: Η παιδεία πρέπει να αντιμετωπισθεί ως ένας τομέας αιχμής για την Ελλάδα της νέας εποχής. Οφείλει να αποτελέσει το όχημα για μια Ελλάδα ισχυρή και με αυτοπεποίθηση. Τα μέτρα-ακρογωνιαίοι λίθοι της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης της περιόδου 1996-2000, όπως, μεταξύ άλλων, άνοιγμα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, αυτοτέλεια του Λυκείου, δια βίου εκπαίδευση, ενισχυτική διδασκαλία πρέπει να διευρυνθούν, ενώ είναι ανάγκη να προχωρήσουμε και σε νέες τομές, όπως αξιολόγηση σε όλες τις εκφάνσεις της εκπαιδευτικής διαδικασίας (που προέβλεπε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση), οριζόντια κινητικότητα στην ανώτατη εκπαίδευση, επέκταση του θεσμού του ολοήμερου σχολείου και στο Γυμνάσιο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις, ώστε η χώρα μας να ανταποκριθεί στις επιτακτικές ανάγκες και απαιτήσεις της αναδυόμενης «Κοινωνίας της Γνώσης».
Καταπολέμηση διαφοράς και διαπλοκής: Υπάρχει σοβαρό πρόβλήμα διαφθοράς και διαπλοκής. Αν δεν χτυπήσουμε άμεσα και δραστικά τη Λερναία Ύδρα της διαπλοκής και της διαφθοράς κανένα μέτρο εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης δεν πρόκειται να επιτύχει. Τα φαινόμενα αυτά δεν είναι δυνατόν να καταπολεμηθούν αποκλειστικά με νομοθετικές ρυθμίσεις. Για να επιτύχουμε, πιστεύω ότι πρέπει να ενημερώσουμε και να πείσουμε τον λαό ότι πρόκειται για μία μάχη στην οποία ο ίδιος πρέπει να έχει ενεργό συμμετοχή. Επιπλέον, η καταπολέμησή τους δεν είναι υπόθεση ενός και μόνο κόμματος. Προκειμένου να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά διαφθορά και διαπλοκή χρειάζεται μία ευρεία διακομματική συναίνεση. Η πιο σημαντική συνεισφορά του πολιτικού κόσμου στην επόμενη τετραετία θα είναι να καθαρίσει τον τόπο από τη διαφθορά και τη διαπλοκή, αποκαθιστώντας την αυτονομία του και την ικανότητα να παράγει πολιτικό έργο.
Αποκεντρωμένη συμμετοχική δημοκρατία: Η δημοκρατία, για να είναι ουσιαστική, δεν απαιτεί μόνο τη θεσμοθέτηση δημοκρατικών διαδικασιών. Προϋποθέτει και την ενεργό συμμετοχή του πολίτη. Η δημοκρατία των θεσμών, αποστερημένη από τη συμμετοχή των πολιτών, καταντά μια δημοκρατία φορμαλιστική και, εν τέλει, προσχηματική. Ο πολίτης πρέπει να μην είναι απλώς ένας δέκτης αποφάσεων που του επιβάλλονται «άνωθεν», αλλά να μπορεί να συνδιαμορφώνει τις αποφάσεις και τις πολιτικές που τον αφορούν. Αυτός είναι ο στόχος και το περιεχόμενο της «συμμετοχικής δημοκρατίας».
Δίνοντας προσοχή σε αυτές τις προτεραιότητες του κυβερνητικού έργου θα δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να οδηγήσουμε με επιτυχία την Ελλάδα προς τον 21ο αιώνα, και να την αναδείξουμε πρωταγωνιστή στο νέο απαιτητικό και ανταγωνιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να δράσει και να δημιουργήσει.
